Turska gora (2251 m n.p.m.)

Niepozorna w panoramach Alp Kamnicko-Sawińskich Turska gora góruje nad wschodnią częścią płaskowyżu Mali Podi. 

Z doliny Logarskiej ferratą przez Turskižleb

Jedna z najbardziej honornych tur Alp Kamnicko-Sawińskich. Z racji stosunkowo długiego odcinka sporych trudności technicznych i praktycznie nieprzerwanego ciągu stalowych ubezpieczeń jako jedyna zasługuje na miano via ferraty. Konieczny komplet autoasekuracyjny oraz kask. Ze względu na zalegający do początku lata śnieg przydatne mogą okazać się także czekan i raki.

• Czas przejścia: 3 godz. 30 min.
• Trudnosc: 5

Z obszernego parkingu na końcu drogi w Logarskiej dolinie (w sezonie wjazd do doliny płatny 5 €) wznosimy się wygodną drogą. Po kilku zakosach stajemy przed najpiękniejszym spomiędzy dwudziestu wodospadów Logarskiej doliny. Rinka (wysokość dna około 1120 m n.p.m.) to jednocześnie najbardziej znany wodospad Alp Kamnicko-Sawińskich, co ze względu na łatwy, dziesięciominutowy dostęp z parkingu przekłada się na wzmożony ruch niedzielnych turystów. Jest formą złożoną z trzech kaskad o łącznej wysokości 105 m. Widzimy najwyższy – 90 metrowy – wodospad, który opada z pionowej ściany twardych zlepieńców wapnistych czerwonej barwy.

W prawo odchodzi ścieżka do zawieszonego na skałach baru Orlovo gnezdo (orginalne położenie i doskonały widok na wodospad), nasza trasa zaś przekracza potok i orograficznie prawą stroną wznosi się kilkoma zakosami nad próg wodospadu. Obniżamy się do potoku, który uformował tu dziesięciometrowej głębokości wąwóz i stromo podchodzimy drewnianymi stopniami do niepozornego źródła Savinji. Wędrując dalej porośniętym lasem terenem krasowym mijamy po prawej stronie oznaczone tabliczką miejsce, w którym stało stare schronisko i po chwili stajemy przy Frischaufov domu.

Ze schroniska idziemy na północny-zachód i po chwili stajemy przy dyżurce GRS na skraju rozległego trawnika, skąd rozpościera się wspaniały widok na wysokogórskie otoczenie kotła Okrešelj. Po 15 min. od schroniska stajemy na skrzyżowaniu szlaków obok skały z tablicami poświęconymi ofiarom gór, gdzie zakręcamy w lewo i wygodnymi, choć monotonnymi, zakosami wspinamy się do wylotu szerokiego Turskiego žlebu. Nieco wyżej osiągamy początek via ferraty pod ścianą po prawej stronie, gdzie zakładamy kask i sprzęt autoasekuracyjny.

Początek ubezpieczonego odcinka szlaku jest niespodziewanie trudny: wspinamy się pionowo po klinach przez lekko przewieszoną ścianę. Po kilku metrach zakręcamy w lewo i pokonujemy powietrzną półkę oraz kolejny pionowy odcinek skały. Po kilku trawersach wiodących w dużej ekspozycji kilkanaście metrów nad dnem żlebu nachylenie popuszcza i półkami schodzimy na zasypane nieprzyjemnym żwirem dno. Kończą się tu także wspinaczkowe emocje. Podchodzimy stąd stromym piargiem w 15 min. na wąską szczerbinę na krawędzi krasowego płaskowyżu Mali Podi (Vrh Turskega žleba, 2114 m n.p.m.). Stąd w lewo widokowym skalisto-trawiastym ramieniem na szczyt Turskiej gory (20 min.).